read the printed word! Proudly Pinoy!

Sana

8

Posted by Whang | Posted in , , , , | Posted on Huwebes, Setyembre 22, 2011


Sana’y naging manghuhula ka nalang
nang madali mong matukoy
aking nararamdaman.

Sana’y naging lapis ka nalang
nang madaling mabura
mga iniwan mong alaala.

Sana’y naging lobo ka nalang
na madaling palitan
sa oras na mabitawan.

Sana’y naging politiko ka nalang
nang sa ganu’y mas madaling isipin
na ang sinasabi mo sa akin ay
pawang kasinungalingan.

Sana’y naging ulap ka nalang
na kahit malayo’y
nakikita ko parin naman.

Oo’t mas maganda
kung sana’y ganun nalang…

Subalit ikaw ay isang bituin.
Simbolo ng pangarap
na kay hirap abutin.


Hey Simon

6

Posted by Whang | Posted in , , | Posted on Martes, Setyembre 20, 2011


Do you still remember
Last   December,
We were sitting on a bench with your guitar

You were laughing
Half teasing
While I try to write a song in my mind

There we stayed
Till late night
Watching for meteors in the sky

Do you remember
Those Tuesday mornings
When you fetch me up with your old bike to see the sun

You were smiling
Half serious
While I try to find love in your eyes

Then we go
Till we knew
We could never forget each other

Do you remember
That summer
You were on the pew while I walked on the aisle

You were smiling
Half crying
I don’t want to look straight into your eyes

Hoped you said
“I love you”
Because boy, I loved you too

Now it’s too late
I said “I do”
Wishing the man beside me was you


Elektra: Part 2 (Finale)

4

Posted by Whang | Posted in , , , | Posted on Lunes, Setyembre 19, 2011


Pak! Pak! Blag! Pak!

Nagising ang diwa ko sa malakas na kalansing ng pinggan sa di kalayuan. Inaantok pa ako. Gusto ko tuloy mainis. Pero naiwaksi ko rin kaagad ang pagkainis sa aking isip nang maalala ko ang huling sinabi ni Utoy sa akin kagabi. Ano nga ulit yun? Ni-raid ang lugar na pinag-inuman namin dahil maraming menor de edad ang pinapayagang uminon doon?

Mabilis akong napabangon sa naalala. Umiikot parin ng bahagya ang paligid ko. Sinubukan kaagad kilalanin ang paligid pero bago iyun sa akin. Hindi pa ako napunta roon ni minsan. Kung gaanong bilis ng pagbangon ko kanina ganoon din kabilis ang kabog ng dibdib ko ngayon.

Shit men, nasa presento na ba ako? Ganito ba ang feeling ng isang bilanggo?

Tatayo na sana ako at handa nang magmakaawa sa kung sino mang pulis na makikita nang biglang narinig ko ang boses ni Utoy. Ibig sabihin dalawa kaming nahuli?

“Hindi naman araw-araw. Kagabi lang. Birthday kasi ng isang kong katropa,” paliwanag ni Utoy. Saka ko lang naisip nab aka nasa bahay ako nina Utoy.

“Pagkagising ng nyang kasama mo pauwiin mo na agad, baka hinahanap na yan sa kanila,” anang isang boses babae. Ma-otoridad ang boses nito. Matapang. Yung tono ng pananalita nya walang bahid ng hospitality. Pero mahinahon syang nagsasalita. Sya na yata si Elektra na tinutukoy ni Utoy kagabi. Ang tiyahin niyang may kasungitan pero mabait naman tuwing nasa paligid si Hellboy (yun daw manliligaw ni Elektra).

At iyun ang unang pagkakataon na nakaharap at nakausap ko si tiya Elektra. Matangkad sya, morena, medyo chinita, lampas balikat ang buhok, at kahit pilitin nyang paamuhin ang mukha halata parin sa aura nya ang pagiging strikta at mahigpit. Hindi naman nagtagal ang pag-uusap namin (buti na lang!) dahil sa tono nya gusto na nya akong pauwiin talaga. Nahihiya lang sigurong sabihin sakin ng deretsahan. Naki-inom nalang ako ng malamig na tubig saka nakigamit ng banyo bago ako umalis.

Habang nasa banyo naisip ko si pareng Utoy. Mahirap sigurong maging pamangkin ng isang babaeng perpeksyunista. Sa wari ko kasi singhal agad ang aabutin mo kay Elektra pag may nagawa kang mali sa mata nya. Pero kita mo naman si Utoy, ang tataas ng grades, walang bagsak. Mukang mas may alam pa kaysa sa propesor. Walang bisyo. Libre pa sa matrikula dahil iskolar. Sikat sa mga girls kasi matalino. Maraming kaibigan kasi madaling lapitan.

Para sa kagaya kong lamang ang katamaran kaysa sa kasipagan, mahirap marating ang buhay na kagaya ng kay Utoy. Kaya yung pangarap namin nina Efren at Ruel na maging kagaya nya, itinae ko nalang gaya ng ginagawa ko ngayon.

Ala siyete sa orasan nina Utoy noon nang umalis ako sa bahay nila. Ayoko ring napapalapit masyado sa tiya Elektra niya. Mahirap na, baka pati katamaran at iba ko pang kashitan sa katawan mapuna pa nya. Mapayapa akong naglakad papunta sa sinasabi ni Utoy na sakayan ng tricycle sa may labasan ng subdibisyong tinitirhan nila. Naisip ko ang saya siguro pag dito ka nakatira. Ang tahimik, wala kang madadaanang tambay sa gilid-gilid ng dadaanan mo. Maraming puno kaya hindi mainit. At yung mga bahay kanya-kanyang matataas na bakod… parang kanya-kanyang buhay lang…

“Special na boy?” tanong nung tricycle driver nang makasakay ako.

“Magkano ho ba pag special hanggang sakayan ng jeep?” kako.

“Bente kwatro lang boy…” tugon nya.

Buti nalang naisipan ko munang kapain ang pitaka ko bago lumarga. Anak ng… naiwan ko pa yata kila Utoy yung wallet ko. O mas masaklap baka kagabi ko pa iyun naiwala habang bangenge ako sa alak. Bumaba muna ako ng tricycle. Naglakad ulit pabalik kila Utoy at Tiya Elektra. Kapag wala doon ang wallet ko kakapalan ko na ang mukha ko na mangutang ng pamasahe pauwi. Pero hindi paman ako nakakatok sa pintuan nila natigilan ako. Narinig ko kasi si Tiya Elektra na nagsalita…

“Bobo!” narinig kong turan nya. “Nakakahiya ka! Ano nalang ang sasabihin sa atin ng mga tao dito kung nagkataong nahuli ka ni Mang Dencio doon sa kung saan man kayo nag-inuman? Hindi mo talaga niniisip ang kapakanan ko no? Ano nalang ang magiging tingin ng pamilya ni Hellboy sakin pag nalaman nilang minsang nakulong ang magaling kong pamangkin? Alam mo, sawa na rin akong bayaran ang mga propesor mo para lang tumaas yang mga grades mo ha. Pag hindi ka pa tumino ibabalik talaga kita sa pinanggalingan mo!”

Hindi ko narinig na nagdahilan si Utoy. Ako naman nahiya nang kumatok. Tahimik na lang akong umalis doon, maglalakad nalang siguro papuntang sakayan ng jeep tapos susubukang mag-one-two-three hanggang makarating sa bahay. Maiintindihan naman siguro ako ng langit sa pagkakataong ito.

Habang naglalakad paulit-ulit na bumabalik sakin yung mga narinig k okay Tiya Elektra. Parang hindi naman ako naniniwala doon. Ako mismo ay isang buhay na patunay sa talinong taglay ni Utoy, bakit kailangan pa ni Elektra’ng magbayad sa propesor? Napapailing na lang ako. Tama ang hinala ko. Mahirap maging pamangkin ng isang Tiya Elektra!

Hindi nagtagal nasa sakayan na kaagad ako ng jeep. Halos tatlumpong minuto rin akong naglakad. Tapos sakay ng jeep. Sinubukan ko ulit yung bulsa ko. Para bagang hulog ng langit, may nakapa pa akong limang piso. Ayus hindi na kailangan ang one-two-three! Doon ako pumuwesto sa dulo para may sandalan habang natutulog. Sakto wala pang tatlong minuto tulog ako.

Nagising na lamang ako sa sunod-sunod na vibrate ng telepono ko. Si Ruel. Nakailang missed call na siya tapos hindi ko pa nasagot yung huli. Bakit kaya? Tinext ko sya, “Brad bakit?” habang naka-kunot noo.

 Sa awa ng malakas na signal ng network provider ko mabilis kong natanggap ang reply nya. “Tol, si Utoy… Dedo na!"


... WAKAS...


Elektra: Part 1

0

Posted by Whang | Posted in , , , | Posted on Huwebes, Setyembre 1, 2011

Ako si Darius at alamkong magulo ang mundo. Siguro kasi magugulo rin mag-isip ang mga taong nakatira rito... kagaya nalang nitong si Elektra.


Hindi ko alam kung ilang taon na kaming magkakilala... Siguro mga tatlo o apat na taon na.  Mabait sya. Matulungin. Matalino. Madiskarte. Wala na yata syang kapintasan bukod sa hindi sya masyadong maka-bayan.

“Bakit mo naman po-problemahin ang isang problemang mas matanda pa kaysa sayo?” natantandaan kong dahilan niya.  Hindi nalang ako nagsalita. Mahirap kasi makipag-tagisan ng talino kay Elektra. Kahit  yung lasing ay mahihirapang talunin sya sa diskusyunan.

At narito narin lang tayo sa usapang lasing, ibabahagi ko narin sa inyo ang kwento ng kaibigan kong si Utoy na pamangkin ni Elektra. Siguro magsa-sampung taon ko na tong kaibigan si Utoy. Matalino rin, mabait, tahimik na tao na parang bang hindi pa nakakagawa ng kasalanan. Parang lalaking bersyon lang ni Elektra.

Hindi ko na matandaan kung paano kami naging mabuting magkaibigan. Basta ang natatandaan ko, sya yung pinakauna kong nakausap sa pinapasukan kong unibersidad. Bago palang ako sa Maynila noon at naiilang pang mag-tagalog kaya nung narinig ko syang nagsalita sa lengwaheng alam ko habang may kausap sa sya telepono, sinunggaban ko na ang pagkakataon para magtanung sa kanya ng hindi nagtatagalog. At yun, instant, may barkada na si Darius.

Sa tagal naming magkabarkada nalaman kong hindi umiinom itong si Utoy. Kaya nga laking gulat ko nung tinanggap nya ang basong may lamang vodka na ibinigay sa kanya ni Ruel. Birthday iyun ng isa pa naming kabarkada kaya nagkayayaang mag-inuman. Sisig, nachos, chese roll… dinamihan talaga ni Ruel ang order ng pulutan kasi alam nito na yung iba sa amin mamumulutan lang.

“Uy teka, teka. Umiinom na si Utoy!” sigaw ni Ruel sa gitna ng malakas na disco music na pumapailanlang.

“Kuu, baka may pinagdadaanan,” hula ko sa tonong pabiro.

“Wala tol. Paminsan-minsan kailangan kasi nating makisama,” sabi nya matapos lagukin ang natitirang alak sa baso.

“Baka nakipag-break na sa kanya yung girlfriend nya mga tol. Yung lagi nyang nakakausap sa telepono? Siguro sinasadya talaga nitong si Utoy na mag-nihonggo pag kausap nya ang girlfriend nya para di natin maintindihan,” kantyaw ni Efren, yung may birthday.

“Gago, tiyahin ko yun!” si Utoy. Tawanan ang barkada. Umikot ulit ang baso. Si Ruel parin ang tanggero. Napunta ulit sakin ang baso, pagkatapos kay Utoy naman. Lumalalim na ang gabi. Hindi namin namamalayan dahil sa sarap ng kwentuhan at siguro dahil narin sa nakaka-indak na tugtugan doon.

Alas-tres ng madaling araw, ubos na ang panlibre ni Efren. At kahit may panlibre pa sya hindi narin pwede dahil bagsak na si Ruel tanggero. Naghihilik na sa upuan nya si mokong. Problema pa kung paano namin pauuwiin. Kakalipat lang daw kasi nito ng tirahan. Wala sa amin ang nakakaalam kung saan ito nakalipat. Mabuti’t nag-presenta si Efren. Sa kanila nalang daw muna si Ruel.

“Eh kayo, ayos pa ba kayo? Pwede namang matulog sa bus station kung hindi nyo na kayang bumiyahe,” pabirong turan ni Efren sa aming dalawa ni Utoy.

Nasusuka ako. Ayokong sumagot.

“Pasig lang naman kami. Kaya na namin yun.” Sagot ni Utoy. “Darius tol, sabay nalang tayo pauwi. Parehas naman way natin,” sabi nya. Tumango lang ako. Bahagya pa akong nagtaka kung bakit tila konti lang ang tama ni Utoy gayong first time nitong uminom. Naalala ko bigla yung ni-lecture ng sir namin sa physics noong highschool. May mga tao daw talaga na malakas ang tolerance sa alak. Pero pakialam ko ba sa tolerance na yan? Gusto ko lang makauwi!

Sumunod naramdaman ko ang pag-ikot ng paningin ko sabay pag-ikot ng sikmura ko…

Hindi ko na kaya… Kailangan nang umuwak…

“Tol bilisan mo! Alis na tayo dito, niri-raid yung lugar!” bigla’y narinig kong sigaw ni Utoy.


ITUTULOY…



Ang Limampung Tumatak

3

Posted by Whang | Posted in , , , | Posted on Miyerkules, Agosto 24, 2011

Bago ang earphones ko...

Bago ang 'Beats By Dre' na earphones ko...(nagyayabang lang)

kaya ang sarap mag-soundtrip...

kaya naisip kong gumawa ng listahan ng limampung linya ng kanta na tumatak sa aking balintataw...

*  If I could have one wish tonight, I'd wish upon a satellite to bring me back to you --- (The Night the Lights Went Out in NYC)

*  I'm not like the girls that you've known but I believe I'm worth coming home to --- (Sleeps With Butterflies)

*  No, you'll never be alone. When darkness comes I'll light the night with stars --- (Whispers in the Dark)

*  Oh there is beauty and surely there is pain, but we must endure it to live again --- (Out of the Shadows)

*  You are everything I want, 'coz you are everything I'm not --- (Make Damn Sure)

*  You asked me to love you when  I did. Traded my emotions for a contract to commit. and when I got away I only got so far --- (Dead Memories)

* This world may have failed you, it doesn't give you reason why. But you could have chosen a different path in life --- (Angels)

*  Tell me what's wrong with  society, when everywhere I look I see rich guys driving big SUVs while kids are starving in the streets --- (Crazy)

*  This is the world we live in and these are the hands we're given. Use them and let's start trying to make it a place worth living in --- (Land of Confusion)

*  How can I be lost if I've got nowhere to go? Search for seas of gold, how come it's got so cold? How can I be lost from the memories I relive? How can I blame you when it's me I can't forgive? 
---(Unforgiven III)

*  Don't tear me down for all I need. Make my heart a better place. Give me something I can believe --- (All I Need)

*  I don't wanna sleep. I don't wanna dream, 'coz my dreams don't comfort me the way you make me feel --- (Comatose)


*  It's not ours to break the shape of things to come --- (Shape of Things to Come)


*  I am not your blowing wind, I am the lightning. I am not your autumn moon, I am the night ---(I Am the Highway)


*  Where will you be when they're villifying? How will they see when the truth is blinding? Where will you be my darling? --- (Death of Love)


*  I don't know if it felt like I wanted you here the way that I wanted you last time ---(Someday)


*  Even in madness I know you still belive. Paint me in canvas so I become what you could never be --- (I Dare You)


*  It just ain't living and I just hope you know that if you say good-bye today I'd ask you to be true.  Cause the hardest part of this is leaving you --- (Cancer)


*  When I find my piece of mind, I'm gonna give you some of my good time --- (Soul to Squeeze)


*  It's like trying to turn aroud on a one way street, I can't  give you what you want and it's killing me. And I'm starting to see, maybe we're not meant to be --- (Theory of a Dead Man)


*  Yesterday was hell but today I'm fine without you --- (Straightjacket Feeling)


*  And you're my obsession, I love you the bones. And Ana wrecks your life, like an anorexia life --- (Open Fire) 


*  I came along. I wrote a song for you and all the things you do. And it was called yellow --- (Yellow)


*  I could be fake, I could be stupid, you knoe I could be just like you --- (Just Like You)


*  Take away your broken misery. I can't always erase your memory --- (End of Me)




Kung bibilangin mo hindi talaga limampo ang nakalista. Dalawampo't lima lang lahat yan... Naloko kita! ^_^

     



Hurry Up 5:30

3

Posted by Whang | Posted in , , | Posted on Martes, Agosto 23, 2011


Define Monday…

Sabi nga ng isang kaibigan ko “Monday is the first day of slavery.”… madalas tama, minsan hindi.

Pero walang kinalaman ang post na ito sa slavery. Mahilig lang talaga ako umepal sa unahan ng posts. Ang nangyari kasi, wala na akong ginagawa. Sa medaling sabi, hinihintay ko nalang ang 5:30 para maka-uwi.

At dahil nakaka-inip maghintay ng uwian at nauso narin lamang ang pa-epalan sa post na ito, hayaan ninyong ibahagi ko sa inyo ang ginagawa ko tuwing wala na akong ginagawa.

4:54 Hindi ito ang unang pagkakataon na ginawa ko ang trip na ito. Madalas ko itong gawin noon tuwing naghihintay ako ng oras.

4:55 Sinusulat ko sa Japanese hiragana ang trip na ito dati. Mayroon kasi akong isang makulit na ka-opisina na basta nalang binabasa ang mga notes ko.

4:56 Matapos kong isulat sa Hiragana ang notes ko, minsan ako rin ang nahihirapang magbasa nito. Para akong grade  one tuwing tina-translate ko na yung sinulat ko kaya tinigilan ko narin ang pagsusulat sa Hiragana.

4:57 Kulay green ang interior ng opisinang pinapasukan ko.

4:58 Kulaygreen din ang patong-patong na folders sa table ko.

4:59 Ngayon ko lang napagtanto na madalas pala akong bumi-blend sa kulay ng opisina kasi karamihan ng damit ko ay kulay green. Takte yan!

5:00 Kung bakit green ang kulay ng loob ng opisina? Hindi ko alam. Ewan ko ba sa may pasimuno nito, masyadong green minded!... lels

5:01 Walang nakalagay na kahit anong matamis sa ibabaw man o sa ilalim ng table ko. Kaya nagtataka ako kung bakit  ang daming lumalabas na langgam mula sa kung saan. Takte!

5:02  July 22, 2011 sinabihan ako ng boss ko ng “good job”. Masarap pala talaga syang pakinggan lalo na pag di mo inaasahan.

5:03 Mahalaga sa akin ang paghihintay. Madalas kasi mas naa-appreciate ko ang isang bagay na matagal kong hinintay. (Yung mga matagal ko nang hinihintay magbigay ng birthday gift, Christmas gift at kung anu-anong gift… hindi pa po huli ang lahat… lels)

5:04 Hindi po ako naniniwala sa love at first sight. Dahil kung totoo yun eh di sana matagal nang na-inlove sakin si John Lloyd!

5:05 Nakakita na po ako ng totoong comet. Yung parang malaking star na akala mo may walis sa dulo (ganun po ang pagkaka-describe ko sa comet noong bata ako)

5:06 Noong bata ako gusto ko maging scientist. Akala ko kasi scientist ang tawag dun sa pumupunta sa outer space.

5:07 Grade 4 yata ako nun nang malaman ko na Astronaut ang tawag sa mga pumupuntang outer space.

5:08 Grade 6 naman ako nang malaman kong ang pinagtatrabahuan ng mga pumupuntang outer space ay madalas sa NASA.

5:09 Highschool na ako nang mapagtanto ko na hindi ako pwedeng magtrabaho sa NASA kasi may height requirement! Takte naman kasi.

5:10 Maniwala ka at sa hindi, marunong ako mag-sketch pero anime lang ang kaya kong i-drawing…

5:11 Isa ako nun sa mga naging panatiko ng Meteor Garden. Bago yun panatiko muna ako ng Dragon Ball at sampo pang kasanib ni Son Goku.

5:12 Madalas late akong pumasok ng school mula pa noong elementary kaya sanay akong dumaan sa bakod noon. Noon yun.

5:13 Wala akong bisyo. Kung may bagay man akong kina-adikan, iyun ay ang pagbabasa.

5:14 Yung librong Frankenstein ni Mary Shelley ang pinaka-hindi ko makakalimutan sa lahat ng binasa kong libro. Iyun lang kasi ang binasa ko ng tuloy-tuloy hanggang sa natapos (mula 6PM hanggang 7AM). Walang tulugan!

5:15 Noong bata ako, ewan ko ba, sinabi ko sa sarili ko na ayokong magkaroon ng boypren na politiko.

5:16 Ngayong malaki na ako ayoko ko paring magkaroon ng boypren na politiko. Ayoko din ng pulis, sundalo, marine o navy.

5:17 Mayroon akong gitara. Kulay pula. Noong nakaraang bwan ko lang sya nabili. Hanggang ngayon hindi ko parin alam kung paano ko sya gagamitin ng maayos.

5:18 Hindi ako mahilig sa emo na banda kaya nga hindi ko rin maipaliwanag kung bakit gustong-gusto ko ang kantang ‘Discovering the Waterfront’ ng Silverstein.

5:19 Tama na nga ang kashitan na ito. Malapit na ang uwian. Yay!

5:20 Sana basahin nyo parin ang mga susunod kung post pagkatapos nito. ^_^

5:21 P.S Baka maitanong ninyo kung anong koneksyon ng trip na ito sa larawan sa baba. Ang sagot po ay wala. Umepal lang din ang mga piglets na yan! ^^






Dear Charo

1

Posted by Whang | Posted in , , , | Posted on Biyernes, Agosto 19, 2011


Dear Charo,

Hindi na ako magpapaliguy-liguy pa Charo. Sisimulan ko na ang pagkukwento…

Bagamat hindi ito gaya ng mga kadalasang paksa na ipinapalabas ninyo sa inyong programa, nagbabakasakali parin ako na mapaglalaanan ninyo ng panahong basahin itong kwento ko. Wala po kasi dito ang mala “you-and-me-against-the-world” na eksena na pang-araw ng mga puso. Lalong hindi rin ito kwentong kababalaghan na pwede ninyong ipalabas tuwing Halloween.

Bakit nga ba ako sumulat sa inyo? Hindi ko rin alam. Ewan ko ba. Gusto ko lang magkwento. Nagpi-feeling kwentista na naman po kasi ako.

Ganito po kasi yun…

Balikan natin ang taong 2008… Nag-aaral pa lang ako nun… Mainit… Sobrang init!... Natandaan ko pa nga na saglit kong sinumpa ang katagang Global Warming  noong araw na iyon. Pawisan na ako nang mahanap ko ang silid kung saan kami magkaklase. Wala pang tao doon bukod sa akin. Kasalanan ko, kung bakit kasi ang aga kong pumasok?

Dahil  organisado akong tao at masipag akong estudyante (blog ko ‘to!) Charo, buong puso kong inayos ang noo’y gulo-gulong posisyon ng mga upuan, binura ko narin ang mga kung anu-anong kashitan ng ibang estudyante na nakasulat sa chalkboard. Naisip ko kasi, maganda na iyung pagdating ni prof tuloy-tuloy na ang sulat nya sa board. Siguro mga labinlimang minuteoko ring ginawa ang mga iyun Charo.

Pagkatapos nun, agad akong pumili ng pwesto para maupo. Pinili ko iyung malapit sa pinto para kahit mahangin kahit papaano. Kumuha ako ng kapirasong scratch paper sa bag ko para ipunas sa upuang halatang balot pa ng alikabok. Nang masigurong pwede na syang upuan binuksan ko ang ang isa sa apat ng ceiling fan na naroon. Syempre yung binuksan ko lang ay yung sa may tapat ko kasi matipid ako sa kuryente (blog ko nga kasi to). Hindi pa nakaka-isang minuto may dumaang guard Charo. Nagkatinginan kami. Nginitian ko pa nga sya. Pero iba pala ang ibig sabihin ng pagngiti nya sakin nun.

“May klase kayo dito? ” tanong nung guard sa tonong pang-guard.

“Meron po,” sabi ko. Nakangiti parin ako. Sa isip ko wala naman akong nilabag eh.

“Anong oras?” tanong nya ulit.

“Maya-maya po. One-thirty,” kaswal na ang sagot ko. Ayoko nang ngumiti.

Tumingin sa akin yung guard. Tapos tumingin sa relo nya sabay sabing “Wala pang one-thirty. Patayin mo muna yang electric fan.”

Sa pagkakatanda ko mabilis na kumulo ang dugo ko noong panahon na iyun Charo pero hindi ako nagsalita. Tumayo nalang ako para patayin… yung electric fan po, hindi yung guard. Pero binuhay ko din po sya pagkatalikod nung guard. Sa halip na mainis inilipat ko nalang ang atensyon ko sa mga tao sa labas. Ayokong isipin ang kashitan ni manong guard kaya inaliw ko ang sarili sa panonood ng mga estudyanteng maya-maya tumatawid gitna ng init sa quadrangle… sa mga nagpa-praktis ng sayaw sa stage… sa mga nagkukwentuhan sa lilim ng puno ng mangga… sa lalaking mag-isang naka-upo habang sarap na sarap sa kinakaing burger…

Huwag nyo pong isipin na may hinanakit parin po ako sa guard na iyun matapos ang halos tatlong taon. Ang totoo wala po akong hinanakit sa kahit kanino na nakilala ko sa mismong araw na iyun. Nagkataon lang na naalala ko ang eksenang iyun nang makita ko sa friend suggestions ko sa FB ang isang taong naging kaklase ko para sa pasukang iyon--- si kuya na nakita kong sarap na sarap sa kinakaing burger.

Nagtaka lang po kasi ako Charo kung bakit nasa friend suggestions ko si kuyang kumain noon ng burger gayung wala naman kaming common friend…

At dito po nagtatapos ang kwentong shits ko Charo… nawa’y pamagatan ninyo itong “Electric Fan”, “Burger”, o dili man ay “FB”.



Lubos na Gumagalang,


REKLAMADOR






Next
Previous
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...