read the printed word! Proudly Pinoy!

Sana

8

Posted by Whang | Posted in , , , , | Posted on Huwebes, Setyembre 22, 2011


Sana’y naging manghuhula ka nalang
nang madali mong matukoy
aking nararamdaman.

Sana’y naging lapis ka nalang
nang madaling mabura
mga iniwan mong alaala.

Sana’y naging lobo ka nalang
na madaling palitan
sa oras na mabitawan.

Sana’y naging politiko ka nalang
nang sa ganu’y mas madaling isipin
na ang sinasabi mo sa akin ay
pawang kasinungalingan.

Sana’y naging ulap ka nalang
na kahit malayo’y
nakikita ko parin naman.

Oo’t mas maganda
kung sana’y ganun nalang…

Subalit ikaw ay isang bituin.
Simbolo ng pangarap
na kay hirap abutin.


Hey Simon

6

Posted by Whang | Posted in , , | Posted on Martes, Setyembre 20, 2011


Do you still remember
Last   December,
We were sitting on a bench with your guitar

You were laughing
Half teasing
While I try to write a song in my mind

There we stayed
Till late night
Watching for meteors in the sky

Do you remember
Those Tuesday mornings
When you fetch me up with your old bike to see the sun

You were smiling
Half serious
While I try to find love in your eyes

Then we go
Till we knew
We could never forget each other

Do you remember
That summer
You were on the pew while I walked on the aisle

You were smiling
Half crying
I don’t want to look straight into your eyes

Hoped you said
“I love you”
Because boy, I loved you too

Now it’s too late
I said “I do”
Wishing the man beside me was you


Elektra: Part 2 (Finale)

4

Posted by Whang | Posted in , , , | Posted on Lunes, Setyembre 19, 2011


Pak! Pak! Blag! Pak!

Nagising ang diwa ko sa malakas na kalansing ng pinggan sa di kalayuan. Inaantok pa ako. Gusto ko tuloy mainis. Pero naiwaksi ko rin kaagad ang pagkainis sa aking isip nang maalala ko ang huling sinabi ni Utoy sa akin kagabi. Ano nga ulit yun? Ni-raid ang lugar na pinag-inuman namin dahil maraming menor de edad ang pinapayagang uminon doon?

Mabilis akong napabangon sa naalala. Umiikot parin ng bahagya ang paligid ko. Sinubukan kaagad kilalanin ang paligid pero bago iyun sa akin. Hindi pa ako napunta roon ni minsan. Kung gaanong bilis ng pagbangon ko kanina ganoon din kabilis ang kabog ng dibdib ko ngayon.

Shit men, nasa presento na ba ako? Ganito ba ang feeling ng isang bilanggo?

Tatayo na sana ako at handa nang magmakaawa sa kung sino mang pulis na makikita nang biglang narinig ko ang boses ni Utoy. Ibig sabihin dalawa kaming nahuli?

“Hindi naman araw-araw. Kagabi lang. Birthday kasi ng isang kong katropa,” paliwanag ni Utoy. Saka ko lang naisip nab aka nasa bahay ako nina Utoy.

“Pagkagising ng nyang kasama mo pauwiin mo na agad, baka hinahanap na yan sa kanila,” anang isang boses babae. Ma-otoridad ang boses nito. Matapang. Yung tono ng pananalita nya walang bahid ng hospitality. Pero mahinahon syang nagsasalita. Sya na yata si Elektra na tinutukoy ni Utoy kagabi. Ang tiyahin niyang may kasungitan pero mabait naman tuwing nasa paligid si Hellboy (yun daw manliligaw ni Elektra).

At iyun ang unang pagkakataon na nakaharap at nakausap ko si tiya Elektra. Matangkad sya, morena, medyo chinita, lampas balikat ang buhok, at kahit pilitin nyang paamuhin ang mukha halata parin sa aura nya ang pagiging strikta at mahigpit. Hindi naman nagtagal ang pag-uusap namin (buti na lang!) dahil sa tono nya gusto na nya akong pauwiin talaga. Nahihiya lang sigurong sabihin sakin ng deretsahan. Naki-inom nalang ako ng malamig na tubig saka nakigamit ng banyo bago ako umalis.

Habang nasa banyo naisip ko si pareng Utoy. Mahirap sigurong maging pamangkin ng isang babaeng perpeksyunista. Sa wari ko kasi singhal agad ang aabutin mo kay Elektra pag may nagawa kang mali sa mata nya. Pero kita mo naman si Utoy, ang tataas ng grades, walang bagsak. Mukang mas may alam pa kaysa sa propesor. Walang bisyo. Libre pa sa matrikula dahil iskolar. Sikat sa mga girls kasi matalino. Maraming kaibigan kasi madaling lapitan.

Para sa kagaya kong lamang ang katamaran kaysa sa kasipagan, mahirap marating ang buhay na kagaya ng kay Utoy. Kaya yung pangarap namin nina Efren at Ruel na maging kagaya nya, itinae ko nalang gaya ng ginagawa ko ngayon.

Ala siyete sa orasan nina Utoy noon nang umalis ako sa bahay nila. Ayoko ring napapalapit masyado sa tiya Elektra niya. Mahirap na, baka pati katamaran at iba ko pang kashitan sa katawan mapuna pa nya. Mapayapa akong naglakad papunta sa sinasabi ni Utoy na sakayan ng tricycle sa may labasan ng subdibisyong tinitirhan nila. Naisip ko ang saya siguro pag dito ka nakatira. Ang tahimik, wala kang madadaanang tambay sa gilid-gilid ng dadaanan mo. Maraming puno kaya hindi mainit. At yung mga bahay kanya-kanyang matataas na bakod… parang kanya-kanyang buhay lang…

“Special na boy?” tanong nung tricycle driver nang makasakay ako.

“Magkano ho ba pag special hanggang sakayan ng jeep?” kako.

“Bente kwatro lang boy…” tugon nya.

Buti nalang naisipan ko munang kapain ang pitaka ko bago lumarga. Anak ng… naiwan ko pa yata kila Utoy yung wallet ko. O mas masaklap baka kagabi ko pa iyun naiwala habang bangenge ako sa alak. Bumaba muna ako ng tricycle. Naglakad ulit pabalik kila Utoy at Tiya Elektra. Kapag wala doon ang wallet ko kakapalan ko na ang mukha ko na mangutang ng pamasahe pauwi. Pero hindi paman ako nakakatok sa pintuan nila natigilan ako. Narinig ko kasi si Tiya Elektra na nagsalita…

“Bobo!” narinig kong turan nya. “Nakakahiya ka! Ano nalang ang sasabihin sa atin ng mga tao dito kung nagkataong nahuli ka ni Mang Dencio doon sa kung saan man kayo nag-inuman? Hindi mo talaga niniisip ang kapakanan ko no? Ano nalang ang magiging tingin ng pamilya ni Hellboy sakin pag nalaman nilang minsang nakulong ang magaling kong pamangkin? Alam mo, sawa na rin akong bayaran ang mga propesor mo para lang tumaas yang mga grades mo ha. Pag hindi ka pa tumino ibabalik talaga kita sa pinanggalingan mo!”

Hindi ko narinig na nagdahilan si Utoy. Ako naman nahiya nang kumatok. Tahimik na lang akong umalis doon, maglalakad nalang siguro papuntang sakayan ng jeep tapos susubukang mag-one-two-three hanggang makarating sa bahay. Maiintindihan naman siguro ako ng langit sa pagkakataong ito.

Habang naglalakad paulit-ulit na bumabalik sakin yung mga narinig k okay Tiya Elektra. Parang hindi naman ako naniniwala doon. Ako mismo ay isang buhay na patunay sa talinong taglay ni Utoy, bakit kailangan pa ni Elektra’ng magbayad sa propesor? Napapailing na lang ako. Tama ang hinala ko. Mahirap maging pamangkin ng isang Tiya Elektra!

Hindi nagtagal nasa sakayan na kaagad ako ng jeep. Halos tatlumpong minuto rin akong naglakad. Tapos sakay ng jeep. Sinubukan ko ulit yung bulsa ko. Para bagang hulog ng langit, may nakapa pa akong limang piso. Ayus hindi na kailangan ang one-two-three! Doon ako pumuwesto sa dulo para may sandalan habang natutulog. Sakto wala pang tatlong minuto tulog ako.

Nagising na lamang ako sa sunod-sunod na vibrate ng telepono ko. Si Ruel. Nakailang missed call na siya tapos hindi ko pa nasagot yung huli. Bakit kaya? Tinext ko sya, “Brad bakit?” habang naka-kunot noo.

 Sa awa ng malakas na signal ng network provider ko mabilis kong natanggap ang reply nya. “Tol, si Utoy… Dedo na!"


... WAKAS...


Elektra: Part 1

0

Posted by Whang | Posted in , , , | Posted on Huwebes, Setyembre 1, 2011

Ako si Darius at alamkong magulo ang mundo. Siguro kasi magugulo rin mag-isip ang mga taong nakatira rito... kagaya nalang nitong si Elektra.


Hindi ko alam kung ilang taon na kaming magkakilala... Siguro mga tatlo o apat na taon na.  Mabait sya. Matulungin. Matalino. Madiskarte. Wala na yata syang kapintasan bukod sa hindi sya masyadong maka-bayan.

“Bakit mo naman po-problemahin ang isang problemang mas matanda pa kaysa sayo?” natantandaan kong dahilan niya.  Hindi nalang ako nagsalita. Mahirap kasi makipag-tagisan ng talino kay Elektra. Kahit  yung lasing ay mahihirapang talunin sya sa diskusyunan.

At narito narin lang tayo sa usapang lasing, ibabahagi ko narin sa inyo ang kwento ng kaibigan kong si Utoy na pamangkin ni Elektra. Siguro magsa-sampung taon ko na tong kaibigan si Utoy. Matalino rin, mabait, tahimik na tao na parang bang hindi pa nakakagawa ng kasalanan. Parang lalaking bersyon lang ni Elektra.

Hindi ko na matandaan kung paano kami naging mabuting magkaibigan. Basta ang natatandaan ko, sya yung pinakauna kong nakausap sa pinapasukan kong unibersidad. Bago palang ako sa Maynila noon at naiilang pang mag-tagalog kaya nung narinig ko syang nagsalita sa lengwaheng alam ko habang may kausap sa sya telepono, sinunggaban ko na ang pagkakataon para magtanung sa kanya ng hindi nagtatagalog. At yun, instant, may barkada na si Darius.

Sa tagal naming magkabarkada nalaman kong hindi umiinom itong si Utoy. Kaya nga laking gulat ko nung tinanggap nya ang basong may lamang vodka na ibinigay sa kanya ni Ruel. Birthday iyun ng isa pa naming kabarkada kaya nagkayayaang mag-inuman. Sisig, nachos, chese roll… dinamihan talaga ni Ruel ang order ng pulutan kasi alam nito na yung iba sa amin mamumulutan lang.

“Uy teka, teka. Umiinom na si Utoy!” sigaw ni Ruel sa gitna ng malakas na disco music na pumapailanlang.

“Kuu, baka may pinagdadaanan,” hula ko sa tonong pabiro.

“Wala tol. Paminsan-minsan kailangan kasi nating makisama,” sabi nya matapos lagukin ang natitirang alak sa baso.

“Baka nakipag-break na sa kanya yung girlfriend nya mga tol. Yung lagi nyang nakakausap sa telepono? Siguro sinasadya talaga nitong si Utoy na mag-nihonggo pag kausap nya ang girlfriend nya para di natin maintindihan,” kantyaw ni Efren, yung may birthday.

“Gago, tiyahin ko yun!” si Utoy. Tawanan ang barkada. Umikot ulit ang baso. Si Ruel parin ang tanggero. Napunta ulit sakin ang baso, pagkatapos kay Utoy naman. Lumalalim na ang gabi. Hindi namin namamalayan dahil sa sarap ng kwentuhan at siguro dahil narin sa nakaka-indak na tugtugan doon.

Alas-tres ng madaling araw, ubos na ang panlibre ni Efren. At kahit may panlibre pa sya hindi narin pwede dahil bagsak na si Ruel tanggero. Naghihilik na sa upuan nya si mokong. Problema pa kung paano namin pauuwiin. Kakalipat lang daw kasi nito ng tirahan. Wala sa amin ang nakakaalam kung saan ito nakalipat. Mabuti’t nag-presenta si Efren. Sa kanila nalang daw muna si Ruel.

“Eh kayo, ayos pa ba kayo? Pwede namang matulog sa bus station kung hindi nyo na kayang bumiyahe,” pabirong turan ni Efren sa aming dalawa ni Utoy.

Nasusuka ako. Ayokong sumagot.

“Pasig lang naman kami. Kaya na namin yun.” Sagot ni Utoy. “Darius tol, sabay nalang tayo pauwi. Parehas naman way natin,” sabi nya. Tumango lang ako. Bahagya pa akong nagtaka kung bakit tila konti lang ang tama ni Utoy gayong first time nitong uminom. Naalala ko bigla yung ni-lecture ng sir namin sa physics noong highschool. May mga tao daw talaga na malakas ang tolerance sa alak. Pero pakialam ko ba sa tolerance na yan? Gusto ko lang makauwi!

Sumunod naramdaman ko ang pag-ikot ng paningin ko sabay pag-ikot ng sikmura ko…

Hindi ko na kaya… Kailangan nang umuwak…

“Tol bilisan mo! Alis na tayo dito, niri-raid yung lugar!” bigla’y narinig kong sigaw ni Utoy.


ITUTULOY…



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...