Posted by Whang
| Posted in
buhay pinoy,
friendship,
huelgistang ipis,
ilusyon,
insane thoughts,
letter,
pasasalamat,
puna,
tadhana't kapalaran,
teritoryo,
tiratira kaya natin 'yan,
trip
| Posted on Sabado, Setyembre 20, 2008
Naalala mo ba yung dating samahan? Sabay-sabay tayong lahat lumalabas sa gate ng unibersidad. Walang nauuna. Walang naiiwan. Sabay - sabay tayong lahat tuwing kakain ng lugaw sa lugawang pag-aari ng matandang intsik sa tapat ng KAF. Sabay-sabay tayong kumakain ng chese corn, o di kaya'y kwek-kwek, o di rin kaya'y fishball sa kanto malapit sa Bebe's Balloons. Naalala mo ba yung mga panahong dinadayo natin ang siomai house sa labas ng Topway, o ang Takuyaki sa Mega? Naalala mo ba yung mga masasayang kwentuhan habang may foodtrip sa mesa? Ako naaalala ko. Siguro dahil gutom na ako. O siguro dahil sa liham mo.
Masaya akong nakikipag-kwentuhan sa kanila nang mapansin kita sa bandang dulo ng silid na kinaroroonan. Magdadalawang buwan na rin pala tayong hindi nakakapag-usap kaibigan. Magdadalawang buwan. Eksaktong limampu't anim na araw. Hindi ko napansin, matagal na pala. Marahil dahil pinilit kong huwag pansinin ang oras. Marahil dahil pareho tayong abala sa skwela. Marahil dahil pareho naman tayong naging masaya kahit wala ang isa't isa. O maari ring sa simpleng kadahilanan na pareho tayong walang pinagsisisihan.
Gayun pa man, sa ating pagkakalayo'y may ilang bagay akong natutunan (na sana'y natutunan mo rin!)
Una, huwag mong pagsisihan ang mga bagay na ginawa o nagawa mo dahil sa isang banda iyan ay ginusto mo din.
Pangalawa, malaki ang pagkaka-iba ng tao sa tao (kahit pa pareho silang tao).
Masaya akong nakikipag-kwentuhan sa kanila nang mapansin kita sa bandang dulo ng silid na kinaroroonan. Magdadalawang buwan na rin pala tayong hindi nakakapag-usap kaibigan. Magdadalawang buwan. Eksaktong limampu't anim na araw. Hindi ko napansin, matagal na pala. Marahil dahil pinilit kong huwag pansinin ang oras. Marahil dahil pareho tayong abala sa skwela. Marahil dahil pareho naman tayong naging masaya kahit wala ang isa't isa. O maari ring sa simpleng kadahilanan na pareho tayong walang pinagsisisihan.
Gayun pa man, sa ating pagkakalayo'y may ilang bagay akong natutunan (na sana'y natutunan mo rin!)
Una, huwag mong pagsisihan ang mga bagay na ginawa o nagawa mo dahil sa isang banda iyan ay ginusto mo din.
Pangalawa, malaki ang pagkaka-iba ng tao sa tao (kahit pa pareho silang tao).
Ito ang aking tugon sa iyong liham kaibigan. Inaamin kong hindi ko inaasahang sa ganung paraan mo ako kakausapin. Gayun pa man, nagpapasalamat ako sa pagkakaroon mo ng oras na sulatan ako.
Hanggang sa muli kaibigan ko...
Picture: Hanging Letters by jnac on Deviantart
